هستم چون هستی

ارتفاع عشقش

لیک میدانم که عشقش "ارتفاعی پست "بود

ترمه پوش نازک اندامی که هر شب مست بود

آبی چشمان او با آسمان همدست بود

میخرامید از میان کوچه ها بی واهمه

نسخه ویرانیم بر دامنش پیوست بود

او رها چون بادهای هرزه میرقصیـــــد و دل

در خم گیسوی نستعلیقی اش پابست بود

شور شیدایی تمام شهر را پر کرده بود

رهگذارش دیده تا میدید پا و دست بود

گرچه دل دادم ولی دیوانه تر میخواستم

او که تلفیقی ز هرچه خوب و زیبا هست،بود

یک شبی رفت و مرا با خاطراتم جا گذاشت

لیک میدانم که عشقش "ارتفاعی پست "بود

۲۰ مرداد ۹۴ ، ۱۷:۳۱ ۰ نظر

mehr dad

نمی دانست

یک شب برایش تا سحر “گلپونه ها” خواندم

آن روزها نام مرا حتا نمی دانست

من عاشقش بودم ولی گویا نمی دانست

من مشت خود را باز کردم خط به خط خواندم

انگار او چیزی از این خط ها نمی دانست

با خود کلنجار عجیبی داشتم آیا

از عشق می دانست چیزی یا نمی دانست؟

هی خواب می دیدم که در گرداب گیسویم

اما کسی تعبیر رؤیا را نمی دانست

رمال هم از آینه چیزی نمی فهمید

از سرنوشتم نقطه ای حتا نمی دانست

من تاجر ابریشم موهای او بودم

سرگشته اش بودم ولی او نمی دانست

یک شب برایش تا سحر “گلپونه ها” خواندم

تنها به لبخندی مرا دیوانه می دانست

فردای آن شب رفت فهمیدم که معنای

“من مانده ام تنهای تنها” را نمی دانست

۲۰ مرداد ۹۴ ، ۱۷:۲۹ ۰ نظر

mehr dad

عیدی امسال من

از اوج افتادم افتادم و این اقبال من بود

باری که از دوشم گرفتی بال من بود

راحت پی این رفت و آسان سهم آن شد

چشمی که می گفتی فقط دنبال من بود

حالا که برای دیگران چتری بزرگ است

دستی که دور شانه هایم شال من بود

ای دیگران دلخوش به این دولت نباشید

تختی که بر انید اول مال من بود

عید و عزای من به دست دیگران است

رفتی و این هم عیدی امسال من بود

۲۰ مرداد ۹۴ ، ۱۷:۲۸ ۰ نظر

mehr dad

گاهی چه بی گناه ، دلت پیر میشود
اینجا همان دمی است که زود دیر میشود

گاهی به رغم تشنگی عشق ، عاقبت
با حسرتی فقط ، عطشت سیر میشود

گاهی همان دو چشم که رامت نموده بود
بی رحم چون کمان کمانگیر میشود

گاهی همان گلی که به دل پروراندیش
خارش به سینه ات چه نفس گیر میشود

گاهی که آرزوست بغل سازیش به مهر
تنها سراب اوست که تصویر میشود

گاهی نیایشت که فقط بهر وصل بود
چون نیست قسمتت ، به دلت تیر میشود

گاهی صدای بارش باران که دلربا ست
با چتر تک سواره چه دلگیر میشود

گاهی که ضرب و جمع به راهی نمی رسد
من کم شوم ز یار ، چه تفسیر میشود

گاهی مسیر عشق ، ز پیکار عقل و دل
از تیزی و خطر ، چو شمشیر میشود

گاهی که منطقت ندهد پاسخت به دل
باید نشست و دید ، چه تقدیر میشود .